Ktoś się czymś może pochwalić?xD

Delianne

Ja pamiętam w czwartej klasie podstawówki, miałam zadanie domowe z polskiego, napisać wierszyk o uzależnieniach xD Problem w tym, że zapomniałam i napisałam go na WueFie xD Jak znajdę to zamieszczę, trochę się pośmiejemy xD

IzzyChan · Administrator

Dzieś coś mam...ale tak teraz...poszukam teżXD

Rapid

Ja kiedyś jakieś wierszyki pisałam, specjalnie na to zeszyt założyłam ale moja ciotka mi to zabrała xD

IzzyChan · Administrator

A to zua ciotka, niszczy kulturę (!!)

Rapid

stwierdziła że na pamiątke zabiera, no i gdzieś to zapodziała xD

IzzyChan · Administrator

Znalazłam xD Ale aktualnie jestem pozbawiona okularów i ledwo piszę...więc wiecie, jak ślepy kret, nic nie przepisze xD

Delianne

Ja też znalazłam, oczywiście, możecie się śmiać, ale nie kwestionujcie mojej inteligencji, miałam wtedy 10 lat, bądźcie wyrozumiali xDXD

Siedzi dziewczynka i czyta książkę,
nie może się skupić, wspomina siostrę.
Jej siostra, była szczera i miła,
nie wiedziała czemu piła i paliła.
Gdy była pijana, była nie do zniesienia,
Śmiała się wtedy z własnego cienia.
Gdy leżała w szpitalu, chciała wszystko odwrócić,
nie chciała przecież wszystkich zasmucić.
Lecz nadszedł w końcu ten dzień,
gdy w ciemnej trumnie zniknął jej cień...

Jak to teraz czytam, wydaje mi się jeszcze głupszexD Shocked

IzzyChan · Administrator

Ostatnie dwa wersy super...miałeś 10 lat, więcej wyrozumiałości xD
A teraz prześcignę Cię dwa razy tym o to pseudo-wierszem

Jasny słońca krąg zatacza, co zmiennikiem nocy,
śni dla Ciebie, lecz nie widzisz -masz zamkniete oczy,
spod przymkniętych powiek patrzy nie bacząc na Ciebie,
świat przesypiasz, gdy klepsydra się przesypie niewiem.

Czy widziałeś co straciłeś i co właśnie trwonisz,
tego minionego czasu nigdy nie dogonisz,
A gdy juz Twoje własne getto zamknie Cię w sobie,
jak to było naprawdę : nikt nigdy się nie dowie.

Czy ukrywasz swe oblicze pod tą maską złści,
sarkazm w zyłach Twoich płynie, w sercu brak miłości,
każdą chwilą cieszę się,ze ja nie jestem Tobą,
pytasz mnie czy w takim razie łatwiej mi...być sobą?

Rapid

A ja na jednej stronce znalazłam czyjeś wypociny o eL pt "Dlaczego". Normalnie ten wiersz mnie urzekł, mogłabym go czytać i czytać

IzzyChan · Administrator

To pokaż ^^

Rapid

Tak właściwie, to kiedy to się stało?
Kiedy wybudowałeś mur, odgrodziłeś się od świata i zapomniałeś?

W tamten dzień pełen dźwięku dzwonów, dzień pełen spadającego z nieba, puszystego śniegu? W tamto dżdżyste popołudnie?
Kiedy?

To było całkiem proste, prawda? Jedno małe cięcie, chwila nieuwagi, niepamięci, rozkoszna obojętność. Tak upragniona.
Pełna podejrzliwości samotność i chłodny dystans.

Nie zawsze było tak, pamiętasz? Przecież kiedyś był ktoś, kto za tobą tęsknił, był ktoś, kto zawsze czekał. Sierociniec nie zawsze był pusty i zimny, nie zawsze wszyscy myśleli o tobie tylko jak o ciekawym okazie genialnego dziwoląga. Nie zawsze.

Przecież byli Mihael i Matt. Byłem ja.
Były czasy, w których siedziałeś w oknie i czytałeś nam książki. Kiedy, mając siedemnaście lat, wkradałeś się do naszych pokojów, żeby zostawić bożonarodzeniowy prezent i uciec. Były takie czasy, tak dawno, dawno temu.

A potem dorosłeś.
Zostawiłeś kilkuletnie dzieci, odszedłeś.
Pamiętasz, jak pytali, kiedy wróci Lawliet? Jak obiecywałeś przyjechać, jak czekali, a rozczarowanie rosło z tygodnia na tydzień?

Pamiętasz, kiedy o tobie zapomnieli?
Kiedy ukryłeś się w swoim detektywistycznym świecie, pochłonięty przez pracę, którą pokochałeś bardziej niż nas?

Tamtego dnia odszedłeś bez słowa, pozostawiłeś niedopitą czekoladę na stole, nie powiedziałeś nic na pożegnanie, jak gdybyś po prostu wyszedł na chwilę do sklepu i miał zaraz wrócić. Potem wsiadłeś do tamtego Audi i dostałeś pierwszą sprawę. I cieszyłeś się, że wreszcie, po tylu latach, możesz być detektywem.
I też zapomniałeś.
To było przecież takie proste.

Kiedy znalazłeś czas na wspomnienia, było za późno.
Byłeś geniuszem, niepokonanym pogromcą najbardziej przebiegłych szumowin, najlepszym detektywem na świecie, ale byłeś też strasznym egoistą. Po tylu latach nie zrobiło to pewnie nawet na tobie wrażenia. Zapomniałeś.
Tak po prostu.

Wiedziałeś, jaki los czeka tamte dzieci, wiedziałeś, że ekran bezimiennego monitora, który mówił nie twoim głosem, postawił sprawę jasno. Skazałeś ich na swój los bez mrugnięcia okiem. Z wyrachowania czy z sentymentu?

Czy świat bezdennych danych był aż tak kuszący? Czy wyzwania, z roku na rok coraz mniej pociągające, coraz łatwiejsze, coraz nudniejsze były aż tak ważne? Czy odgrodzenie się od ludzi jedną, budzącą szacunek literką, która nie miała twarzy ani osobowości było aż tak potrzebne?

Ty pamiętasz tamte dzwony, śnieg, który osiadał miękko na ramionach i smak truskawkowego lizaka. Dzień, w którym byłeś za mały, żeby zrozumieć, dlaczego cię tu przywieźli, za mały, żeby zrozumieć, gdzie są twoi rodzice. Ja pamiętam stukający w okna deszcz, stygnącą na stole czekoladę i pytanie, które kołatało się w mojej głowie – gdzie jedziesz?

Po tylu latach wiem, że choćbyś nie wiadomo jak się starał, nie zapomnisz roześmianych twarzy tamtych dzieci. Nie zapomnisz, jak siedmioletni Mihael podpalił twój plecak w odwecie za zjedzenie truskawkowego ciastka. Jak pięcioletni Nate podarł twoje wypracowanie, a potem sklejał je cały dzień i przybiegł, umorusany lepką mazią, aby oddać ci je, żebyś się nie gniewał. Pamiętasz, jak Mail dostał pierwszego Game Boya i chodził dumny jak paw, że przeszedł jakąś głupią grę. Pamiętasz też tysiące innych rzeczy, tych mniej lub bardziej ważnych, czasy, gdy miałeś imię, twarz i rodzinę. Przynajmniej w to chcę wierzyć.
Bo ja pamiętam.

Ja też niedługo zagoszczę w świecie zimnych monitorów, bezimiennych geniuszy i przykrej nieufności. W świecie, do którego tak naprawdę nikt nie chce należeć.
Ale przecież mamy swoje obowiązki, prawda? Tak nas wychowano.

Near podniósł kolejny puzzel z ziemi.

Ale dlaczego tak usilnie od nas uciekasz, L?
Dlaczego?

Rapid

Wiem długie, ale nie mogłam odmówić sobie przyjemności wstawienia tego tutaj Smile

Normalnie jak to czytam to łezka mi się w oku kręci :')

IzzyChan · Administrator

Strasznie smutkowe...

Rapid

I to właśnie jest najpiękniejsze. Nie jestem fanką wierszy, ale ten mnie po prostu ujął

Delianne

To było... fantastyczne... Aż mi dech zaparło w piersi. A jak przeczytałam imię Matta, to już zupełnie się rozpłynęłam...^^"